miércoles, 17 de octubre de 2012

LAS LAGRIMAS QUE SABES LLORAR


Y un día finalmente llega ese momento en el que se abre la enorme puerta de acero que te separa del mundo exterior y una voz te dice “Ya está Yolanda, ya se ha terminado” y no sabes si es por la calidez de la voz, por el significado de la frase o porque por fin puedes bajar la guardia. Pero ese es el instante en el que te permites el lujo de llorar.

Lloras como no has podido hacerlo antes, lloras hasta vaciarte, hasta quedarte completamente limpia. Lloras porque has recuperado los derechos de imagen de tu pecho, porque vuelves a disponer de tu agenda, porque estás volviendo a tomar las riendas de tu vida y porque empiezas a sentir que estás a punto de llegar a la meta. Lloras porque éstas son las lágrimas que sabes llorar, lágrimas de orgullo por el camino recorrido, lágrimas de felicidad por las etapas que has ido superando, lágrimas de satisfacción por todo lo que has ido dejando atrás, lágrimas que te recuerdan todo lo que ahora ya forma parte de tu pasado.

Hoy dejas atrás veintiseis pinchazos, tres de ellos sobrepasando tu umbral del dolor. Quince analíticas. Una mamografía. Dos ecografías mamarias. Dos biopsias. Un electrocardiograma. Una tumorectomía. Un marcado isotópico ganglionar. Una extirpación del ganglio centinela. Tres TACS. Una resonancia magnética. Doce sesiones de quimioterapia. Treinta y tres sesiones de radioterapia. Una gammagrafía ósea. Cinco radiografías. Dos visitas a urgencias, una de ellas en un estado realmente lamentable y cuarenta partes de baja.

Pero de pronto recuerdas que has de ser prudente, que todavía no se ha terminado, que estás a tan solo un par de semanas, una analítica y algunas pruebas más que confirmarán si todo este calvario ha merecido la pena.

Así que dejas de llorar, vuelves a ponerte en guardia y sales de tu última sesión de radioterapia, vas al box, te quitas la dichosa bata blanca, te vistes con tu ropa y te vas a casa dejando asomar una sonrisilla por debajo de la nariz mientras vas pensando de qué vas a rellenar el bizcocho que has preparado.  Porque, como era de esperar, hoy los Díaz Ferrer merendarán un bizcocho muy especial. 



34 comentarios:

  1. no hubiera aguantado yo ni la mitad que tu, felicidades por ser tan guerrera, un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias por acercarte a mi ventana, un beso

      Eliminar
    2. Enhorabuena Yolanda!!!
      Te acabo de agregar a Facebook, pues me gustaría tenerte entre mis contactos.
      Personas como tú y experiencias como la tuya hacen del ser humano algo maravilloso!!!
      Un besote desde Jaén.

      Víctor Figueroa

      Eliminar
    3. Gracis Victor, ya estamos conectados, nos seguimos, un saludo

      Eliminar
  2. Enhorabuena, una y mil veces, por ser como eres, por vivir la situación como es, dura pero sin posibilidad de evitarla, y has llegado, en unos días tendrás todo y hablarás en pasado mirando el futuro, quizás aún con miedo, pero creo que no puede ser de otra manera. El bizcocho lo divides en dos, el "feliz" para las princesas lo rellenas de dulce de leche y la parte "realista" de mermelada de naranja amarga, como la propia vida.
    Enhorabuena campeona. Besos enormes

    Lou

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Lou, contigo cerca ha sido mucho más fácil, nunca me cansaré de repetirlo

      Eliminar
  3. Yolanda has recorrido un largo y tortuoso camino...como cantan los beatles..vaya descripción de lo que has pasado...uf! solo decirte que has sido muy valiente..y que te mereces lo mejor..ánimos niña! ánimos rubia! Pedro el anónimo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me encanta que te asomes de vez en cuando y me sigas llamando rubia, simplemente me encanta!!!!!!!1

      Eliminar
  4. Jo també vull bizcocho!!! Estic segura que el proper analisi es unicament burocràtic i que ja has arribat on havies d'arribar aixi que esgota totes les llàgrimes que et queden que avui comença una nova vida per tu i pels teus imlhas de gaudir. Que les uniques llagrimes que surtin d'ara en endavant siguin d'alegria!! Petons guapa!!! T'estimo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tindràs bizcocho t'ho asseguro, això ho hem de celebrar plegades i com que tu no podras beure alcohol durant una temporadeta ens menjarem un superbizcocho, petons

      Eliminar
  5. ufff, jo he plorat molt i ara també ho faig però d'una altra manera... a mi encara em queda molt camí per recòrrer i el teu post m'ha situat en la realitat, però com la realitat és la que és, faré com totes i continuaré amb el pla previst!!! MOLTES FELICITATS PER AQUESTA ÚLTIMA RADIO

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, Marta, quan a principis d'any l'oncoleg em va dir que 1 any de baixa el tenia assegurat vaig voler creure que s'equivocava, que si jo corria molt en 8 ó 9 mesos ja estaria tornant a la meva vida d'abans. Ara que ja han passat 10 mesos estic convençuda que tot i que estic arribant encara em queda una mica per poder girar cua, petons i ens veiem demà

      Eliminar
  6. Hoy he sellado mi parte de baja número veintiuno. Nunca imaginé que podía estar tantas semanas de incapacidad temporal, y las que todavía me quedan. Pero sé que los que estamos así, no estamos en realidad de baja: estamos trabajando duramente para renacer. Veo que estás llegando hasta donde todos queremos llegar, a esa meta con una pancarta enorme que pone SANACIÓN y eso ya merece empezar a levantar los brazos.
    Buen provecho y un beso.
    Luis Ruiz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Estoy contigo yo también siento que este año está siendo uno de los más productivos a nivel personal. El tiempo libre es una arma de doble filo, puede ser tu mejor amigo si ocupas tus manos y dejas un poco de lado tu mente o tu peor enemigo si le das demasiadas vueltas a todo y entras en pensamientos circulares que no te llevan a ningún sitio. Realmente este año dejará mella, besos Luis y me encanta que te abras una cerveza a mi salud!!

      Eliminar
  7. ¡¡¡Enhorabuena otra vez para todas las luchadoras!!!
    Yolanda, disfruta del momento, está claro que te lo has ganado a pulso como una campeona. Que aproveche ese bizcocho!!! Mil besos desde: http:/lahuellademisendero.blogspot.com/

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Susana!! te aseguro que ha sido un bizcocho muy especial, besos

      Eliminar
  8. Eres increíblemente GRANDE!
    Te quiero mucho!!!
    Mamen

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bonita y tu has sido uno de mis pilares, te lo aseguro!!!!

      Eliminar
  9. Muchas felicidades!!!
    Me alegro mucho d q por fin hayas acabado la carrera (de obstaculos) y hayas llegado a meta. La carrera es dura, demasiadas cuestas arriba y pocas cuestas abajo. Pero solo hay un objetivo y lo has logrado. Por ello debes ser hoy la mujer mas feliz y a partir d hoy debes serlo todos los dias.
    A mi ya me queda poquito y, cuando llegue, mirare hacia atras, vere todo lo q he pasado y lo tendre presente para siempre porque esto ni se olvida ni quiero hacerlo.
    Bsots

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Ruth, yo tampoco quiero olvidarme nunca de esta etapa, quiero recordarla dentro de unos años con una bonita sonrisa que me recuerde todas las cosas buenas que he aprendido y he conocido en este tiempo, besos Ruth y te espero en la meta

      Eliminar
  10. Lo has conseguido Yolanda!!! Ya está!!!!! Mil millones de felicidades, pronto esa sonrisa que se asoma debajo de la nariz llegará de oreja a oreja, xq ahora empiezan las cosas buenas y estoy segura de que te queda por delante una vida larga y muy, muy feliz. Un besazo!!! Mei

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Mei, fue un día mágico, un día realmente emocionante y estuve acompañada de muchos de vosotros y eso me hizo muy feliz

      Eliminar
  11. FELICIDADES YOLANDA,,, te he seguido en silencio...

    De veras, FELICIDADES CAMPEONES!

    Mònica

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias por romper tu silencio y estar en estos días tan especiales, yo sigo en una nube de la que intentaré bajarme lo más tarde posible, besos mònica y muchas gracias

      Eliminar
  12. Yolanda!! Qué bien! Me alegro muchísimo!! Como le he dicho a Mei, yo voy por la décima de radio, queda un tirón y también me harán una braqui así que bueno, paciencia. Lo peor ha sido la quimio, puto veneno... (con perdón). Os leo a todas desde Enero que me lo diagnosticaron, (te he escrito algún comentario alguna vez, me he identificado muuuuchas veces con cada uno de tus post), a Ainara, a Clara, a Mei, a Rebe, a Mila, en fin... soy periodista y trabajo en internet así que investigando os encontré a todas y anima mucho leer a gente que DE VERDAD te comprende. Porque nadie que no haya pasado por esto puede saber realmente lo que sentimos... y mejor que no lo sepan, porque eso significa que no están enfermas.

    El enlace que te muestra aquí es "parte" de mi antiguo blog, hace mucho que no escribo. Cuando pase todo esto me animaré a escribir mi experiencia, ahora aún no me atrevo, jeje, supongo que es normal. Llevamos mucho encima... pero ya queda poco, estamos viendo la meta, bieeeeeeeeeeeen!! :)

    Ánimo a todas y gracias chicas, no sabéis lo importantes que habéis sido para mí todo este tiempo y que seguiréis siendo!! :) Besos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Encantada de conocerte Laura, ahora me paso por tu blog y chafardeo un porquito, me alegra saber que en cierto modo te he estado acompañando en todo este proceso porque este camino es mejor hacerlo con alguien cerca, un beso muy fuerte y cualquier cosa que necesites aquí me tienes

      Eliminar
  13. No sabes cuanto me alegro!!!Y llora,llora...porque esas lagrimas ahora son de colores,como los besos que te dejo:
    Besos de colores!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Carmen y si son lágrimas de colores y dulces muy dulces como los bizcochos con los que acompaño cada paso que me acerca a mi pronta recuperación, besos

      Eliminar
  14. Creo que por una vez me alegro de ésas lágrimas que has derramado. Son lágrimas especiales porque van acompañadas de ésa sonrisilla que dices asomar bajo la nariz y que todo llega a su fin.....
    Me alegra enormemente....mucho, mucho.
    Estoy segura que os aprovechó muy bien ése bizcocho tan rico que preparaste.
    Un abrazo enorme.

    MariCruz.

    P.d. si alguna vez te pasas por la panaderia del mercado, ahí estaré para darte una dulce sonrisa tambien.....muack.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si Maricruz nos sentó de maravilla y ahora que dispongo de más tiempo libre no descarto ir a por esa dulce sonrisa, besos

      Eliminar
  15. Hola soy Marcela de Argentina y resumes en tus palabras tan vìvidas lo que pasaste por este camino tan duro que, sòlo los que los pasamos o en mi caso los que todavia estamos transitandolo, podemos saber còmo es y que se siente.
    Eres un luchadoray ya has ganado esta batalla! te seguia y no podia escribir en tu blog, me tomè el atrevimiento de publicar en mi facebook tu " A escasos metros de la cima", que me hizo llorar por la narrativa tan precisa que en el escrito volcaste!
    Te mando un fuerte abrazo y ya has llegado a recuperar la "caja con tù vida", besos, Marcela.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Marcela, me encanta que te guste y que lo hayas compartido, seguimos en contacto

      Eliminar
  16. De nada Yolanda, tienes una gran capacidad narrativa y llegas muy adentro del corazòn, Dios està con vos! ok, si quieres podes agregarme al facebook q es: marcela beatriz santamaria, besos!!!

    ResponderEliminar